سوم یا چهارم ابتدایی بودم دقیق یادم نیست. تو کل مدرسه زمزمه های یه مسابقه دوی سراسری بود که بین همه پایه ها برگزار میشد و باید یه مسیر طولانی اطراف مدرسه رو میرفتیم و برمیگشتیم؛ جایزه هم داشت حتی و اگر نفر اول تا سوم میشدی معرفیت میکردن منطقه برای سطح بالاتر. وقتی اعلامیه اش رو روی برد مدرسه دیدم سریع رفتم ثبت نام کردم و شماره شرکت کننده گرفتم. ظهرش وقتی اومدم خونه با ذوق به مامانم گفتم دارم تو مسابقه دو شرکت میکنم! یه مسابقه واقعی که جایزه هم داره! از اون روز دیگه خواب و خوراک نداشتم و هر روز تو خونه تمرین های استقامتی میکردم. تو همون حال و هوای بچه‌گی سر تا ته پذیرایی رو میدویدم و تایم میگرفتم. گرمکن و شلوار هم تنم میکردم تا شرایط مسابقه کاملا برام شبیه سازی بشه! دو روز مونده بود به مسابقه، چون حس میکردم دیگه خیلی حرفه ایی شدم و محیط خونه برام کوچیکه تصمیم گرفتم ادامه تمرینات رو تو فضای باز انجام بدم. باز گرم کن و شلوارمو پوشیدم و رفتم سراغ کتونی های ورزشیم. یه سالی بود نپوشیده بودمشون، به هزار زحمت و به زور مچاله کردن انگشت ها پامو توش جا دادم و بندشو سفت کردم. بلند شدم و هنوز دو قدمی از دویدنم نگذشته بود که دیدم نه! کفش خیلی اذیتم میکنه! انگشت هام داشت میترکید از درد! از تمرین منصرف شدم و چهار دستو پا برگشتم خونه و کفشو انداختم گوشه انباری. با قیافه درهم نشستم یه گوشه و منتظر شدم تا بابام بیاد چون همیشه حلال مشکلاتم بود. شب وقتی جریانو بهش گفتم کلی خندید و بهم گفت احتمالا به مسابقات نرسی قهرمان! قیافه ام رو بیشتر توی هم کردم و گفتم باید برام کفش بخری! من نمیدونم دیگه! باز هم بهم خندید و گفت فردا شب زودتر میام باهم بریم کتونی بگیریم برات. سریع لپ هام گل انداخت و دلخوش به قول بابا منتظر فردا شدم. ساعت شد 7 ، 8 ، 9 ، .. و خبری از بابا نبود. فردا صبح مسابقه بود و من هنوز کفش نداشتم! ساعت 11 در خونه باز شد و بابا دست خالی اومد تو! تا منو دید لبشو گاز گرفت و گفت ای وای! یادم رفت بابا! معذرت! دوباره رفتم تو قیافه و ناامید از مسابقه فردا سرمو گذاشتم رو بالش تا خوابم برد. صبح که بیدار شدم دیدم کنار کیفم یه کتونی سفید با بندهای مرتب و شیک توی یه پلاستیک آماده برای مسابقه اس! از شدت خوشحالی داشتم بال درمیاوردم. سریع از پلاستیک درشون آوردم و بندهاشو با دقت تمام بستم. چند سایز برام بزرگ بود و به زور همون بندها از پام درنمیومد، خیلی هم ظاهرش قدیمی بود و معلوم بود یه 10 ، 15 سالی از عمرش میگذره. تو مسیر مدام نگاش میکردم و چشمام از شدت خوشحالی پر از اشک میشد. رسیدم دم مدرسه و رفتم پیش همکلاسی هام. هر کسی از بچه ها که چشمش به کفشم میافتاد میزد زیر خنده و به لحن مسخره ای میگفت کفشای باباته؟ چرا اینقدر بزرگه از پات! راست هم میگفتن یکم تو پام زار میزد!

ولی من حرف های هیچکدومشون رو نمیشنیدم و تمام فکر و ذهنم فقط مسابقه بود. پاهام توی کفش های بابا به شدت احساس سبکی و نرمی میکرد. قدیمی بود ولی بهترین کفش های دنیا بود.. ساعت 11 شد و گفتن اونایی که ثبت نام کردن بیان تو حیاط مدرسه تا بریم خط شروع مسابقه. سریع گرمکن هامو پوشیدم و بندهای کفشمو سفت کردم و خودمو رسوندم به بچه ها تو خط شروع. به محض رسیدن یه شماره کاغذی چسبوندن روی سینه هامون و آماده شدیم برای سوت شروع مسابقه. سه .. دو .. یک .. حرکت! مثل گلوله ایی که شلیک میشه همه با قدرت استارت زدیم و دسته جمعی شروع کردیم به دویدن! فاصله بین بچه ها خیلی کم بود و همه با بیشترین توانشون میدویدن. چون هم قدم به نسبت بقیه بلندتر بود و هم گام های بلندتری برمیداشتم وقتی مسیر نصف شد من نفر سوم بودم. اینقدر با سرعت میدویدم که احساس میکردم پاهام و این قدرتم مال خودم نیست و کفش ها معجزه کردن و دارم روی هوا پرواز میکنم! مسیر به یک چهارم آخرش رسید و من نفر دوم بودم.. هنوز با همون سرعت میدویدم و فاصله ام با نفر اول 1 متر بود! نزدیک خط پایان بود که نفر اول کم آورد و همونجا دراز کشید روی زمین و من شدم نفر اول مسابقات! بچه های کلاس دورم حلقه زدن و با خوشحالی تشویقم کردن و اون لحظه حس دریافت مدال طلای المپیک رو داشتم! به همه میگفتم بخاطر این کفش ها بود که اول شدم وگرنه من سرعتم توی دو اونقدرا هم زیاد نیست! فردای اون روز سر صف اسممو گفتن و یه مدال حلبی هم انداختن گردنم و یه پاکت کوچیک هم به عنوان جایزه بهم دادن که توش جا نماز و تسبیح بود! بهم گفتن اسمتو برای مسابقات منطقه هم رد کردیم و باید خودتو آماده کنی برای مراحل بالاتر. بماند که هنوز خبر ندادن و بیست و چند ساله داریم خودمونو گرم میکنیم!
مدت ها بعد از بابا راجع به کفش ها پرسیدم گفت مال دوران جوونیشه، وقتی که بعدازظهرها از سر کار میومده با رفیقاش گل کوچیک بازی میکرده و از لحن حرف زدنش معلوم بود کلی خاطره داره باهاشون ، بهم گفت دوست دارم ازشون خوب مراقبت کنی. وقتی اینو ازش شنیدم واقعا باورم شد که این کفش ها، کفش های عادی نیسن! به آدم قدرت و بال میدن..
پی‌نوشت :
امروز ناخودآگاه یاد کفش‌های بابا افتادم و خاطراتی که از دوران مدرسه برام مونده.. برای بزرگ شدن عجله نکنید زندگی همین روزهایی هست که دارید میگذرونید ..