نمیدونم چی باید گفت! نمیدونم تقدیر و سرنوشت آدمی رو به کدوم سمت میبره ولی ما ناگزیر به پذیرش این جبر هستیم و چاره‌ایی جز توکل به خدا نداریم ..
همین چند وقت پیش بود که داشتم با صابر حرف میزدم و جواب آزمایشاتش رو میدیدم، همین چند وقت پیش که کنار ما بود. یه جوون صاف و صادق با هوش بالا که تمام طراحان گرافیک و وب فارسی مدیون فونت‌های قشنگ و استاندارش بودن. مدام این خبر توی سرم میپیچه که صابر راستی کردار پرکشید. عمیقا از نبودنش ناراحتم و از طرفی رهایی از درد و رنج بیماریش خوشحالم میکنه! نمیدونم ..
بخونید این قسمت از آخرین مطلب صابر تو وبلاگ شخصیش رو :

همه می‌گویند شاد باش. فلانی رو ببین یا بهمانی رو مثال می‌زنن که خوب شده در صورتی که سرطان همشون تا مرحله ۳ بوده. یعنی قابل درمان. من هم جلوی همه شاد هستم. لبخند می‌زنم. اظهار امیدواری می‌کنم. می‌گویم توکل بر خدا. هر چی او بخواهد. اما پشت همه این لبخندهای آدم‌های مثل من ... بگذریم. من مشکلی با کوتاهی عمر ندارم. شما بگو چند ماه. اما تحمل درد و رنجش به ویژه اگر بدونی و ببینی که بدتر می‌شه روح آدمی رو خراش میده. خدا همه مریض‌ها رو شفا دهد.
از پدر و مادرم تشکر می‌کنم.
به هر حال هر چه از خدا برسد رحمت است. من راضی هستم به رضای او. به رضای معبود و معشوقم. قدر سلامتی رو بدونید. قدر توانایی یک راه رفتنِ ساده. قدر یک سرویس بهداشتی رفتنِ ساده. قدر مزه‌ها. قدر اشتها... قدر اینکه بدیهی‌ترین کارهاتون رو بدون کمک دیگران انجام می‌دین. قدر اینکه بدون آرام‌بخش قوی و بدون درد می‌خوابید رو بدونید و شاکر باشید. قدر جوانی رو بدونید. ازدواج کنید اگر هنوز مجردید.
برخی هم می‌گویند برو به دنبال طب سنتی. نمی‌دونم.
اگر عمری باقی بود و توانستم برایتان قصه خودم از روزی که درد شروع شد تا نمیدونم کجا رو برایتان تعریف می‌کنم. البته برای من که دردناک بود اما برای شما احتمالا جذاب خواهد بود.